این آرامگاه، در جنوب شهر شوشتر بر فراز تپه‌اى واقع شده و پیرامون آن را گورستانى کهن فرا گرفته است. سردر سنگى ورودى به محوطه به دورهٔ صفویه مربوط است. مجموعهٔ بنا به صورت مکعب مستطیل است. ورودى امامزاده که در نماى شمالى بنا قرار دارد عبارت از سردر بلندى که در دو سوى آن، دو مناره یا تزئینات کاشى قرار گرفته است. پس از ایوان، یک در چوبى قدیمى است که تاریخ ۱۰۳۵ روى کتیبهٔ آن حک شده است و پس از آن اتاقى با سقف گنبدى شکل قرار گرفته است. زیر سقف نقاشى‌هاى گل و بوته مربوط به دوران قاجار به چشم مى‌خورد. ضریح برنجى آن از کارهاى زمان ناصرالدین‌شاه است. گنبد فراز حرم به سبک رایج منطقه و به شکل گنبدهاى «رُک زینه‌ای» در ۱۲ رج ساخته شده است. بناى نخستین بقعه به منتصر - خلیفهٔ عباسى - نسبت داده شده است. بناى کنونى بقعه، از آثار مهدى قلیخان - حکمران شوشتر در زمان شاه‌عباس صفوى و مربوط به سال ۱۰۰۲ هـ.ق است. در جوار امامزاده قبر سه شخصیت وجود دارد. نسب امامزاده را به امام زین‌العابدین مى‌رسانند.
